CONCERT REVIEW

Ik wist het meteen bij mijn aankomst reeds. Dit wordt een goed concert. Joe en zijn jongens zaten te eten in de cafetaria en ze namen daar ruimschoots de tijd voor. Zeer onetisch, vanuit Amerikaans standpunt tenminste. Wie zit er nu godgeklaagd op zijn kont aan een tafel te genieten van voedsel, in plaats van deze klus snel af te ronden ? Puur tijdverlies, dat brengt niets op. Bovendien wordt de koffie koud, want die was gelijk van bij het begin bijbesteld, anders riskeer je erop te moeten wachten. Niet zo Joe, oh nee !..Rustig boys, we zitten al met een jetlagkater van hier tot ginder, laat ons hier maar eens van genieten. Nekkersdal loopt niet weg.

En inderdaad, Nekkersdal liep niet weg. Het liep niet eens vol. En dat is onmetelijk spijtig, voor de organisator natuurlijk, maar ook en vooral voor de afwezige, want hij weet niet wat hij gemist heeft. Mocht hij het wél weten, zoals ondergetekende, was hij er wél geweest. Hij bevindt zich dus in een vreselijk onomkeerbare situatie.
 
Joe Moss en zijn band waren voor de eerste keer in Europa. Nekkersdal had dus een  première. Vandaag vrijdag spelen ze nog in Lille, Frankrijk en morgen in Tournon.
En dan terug naar huis, Chicago. Hij opende zijn eerste set nog wat schoorvoetend met een typisch chicago-nummer en tevens het laatste. Want eens opgewarmd en de jetlag afgeschud, kregen we een stevig potje gitaarwerk. Maar dan van dat degelijke werk, geen gezemel, gewriemel en gezever om horendul van te worden. Dit was zo mooi dat alle aanwezigen er haast devoot stil van werden. Geen bombastische spetterende show hier, maar gedegen gemusiceer, op jazzy-wijze, maar dan op geen enkel moment, ik herhaal, geen enkel moment vervelend. Grote klasse. Joe Moss speelt vanaf zijn vijftiende gitaar op podia allerhande, en dat is te horen. Zijn instrument is zijn uitdrukkingsmiddel bij uitstek. Ik kan wel enkele invloeden opnoemen, hoewel zijn spel eigenlijk een synthese van honderd jaar blues-, jazz- en rockgitaar kan genoemd worden. Zo hoor je Jimmy Dawkins, Robben Ford, Johnny Guitar Watson, Grant Green, Charlie Christian, zelfs John McLaughlin (in zijn ‘Inner Mountain Flame’-periode). Zijn band volgt hem vlekkeloos in al zijn ritme-wendingen of toonveranderingen en heeft daar niet de minste moeite mee. Een pink die even omhoog gaat, een opgetrokken wenkbrouw, en ze zijn mee. Aan de toetsen Greg Selmer, op een Hammond XK3, de laptop-uitvoering van de B3 zeg maar. Uitmuntend. André Maritato is de bassist die precies die noten weet te spelen die de gitarist wegens te weinig vingers niet kan neerzetten. Prachtig samenspel. Rick King op drums. Ik denk dat je, als je één keer met deze man hebt gespeeld, je never ever nog een andere drummer wilt. Niet te doen. Waw.
The Joe Moss Band laat de blues verder leven, niet als curator van wat was, maar als exponent van wat blues in de toekomst nog kan gaan betekenen. Op één enkele “Hideaway” na, allemaal eigen nummers. Te volgen !

Op mijn vraag of hij eventueel in onze contrijen zou te zien zijn deze zomer op de ‘grote’ festivals, moest hij mij voorlopig het antwoord nog schuldig blijven. Er waren wel enkele contacten, maar hij is er niet zo happig op om met een lokale band op te treden, zoals momenteel in Europa nogal gangbaar is. Zogenaamd om de kosten te drukken. Alsof Back- en andere Bones niets kosten. Hij is geenszins te bekakt om te stellen, dat zonder zijn eigen band, een groot deel van de muzikale kwaliteit zou verloren gaan. Hij zegt zonder omwegen dat zijn band geen begeleiders zijn, maar zeer actieve en interactieve medewerkers en architecten van de totale sound. “We are the Joe Moss Band, we’re not Joe Moss and Band”. Dat was klare taal en dat was nog eens zo goed hoorbaar tijdens de tweede set. Deze hechte band mag niet uiteengereten worden.

Wie haalt deze fantastische band naar België deze zomer ? Doen. We hebben in 2007 Nick Moss and the Flip Tops gehad, zijn broer nota bene, The Joe Moss Band in 2008 zou een logisch vervolg zijn.

Dit eerste concert van 2008 in Nekkersdal was een voltreffer, bravo Philippe. Dat wordt een probleem om voor de rest van dit jaar op dergelijk hoog niveau te blijven. Maar dit kunnen ze ons toch al niet meer afpakken.

CU
witteMVS

Un des seuls' blues club' à Bruxelles.
Filip Verstraeten ,l'organisateur du Gemeenschapscentrum ,situé avenue Emile Bockstael à Laeken,s'est une nouvelle fois adressé à Dominique de 'Swapping Music Agency' pour le choix du combo.La galère pour arriver à l'heure ce jeudi.
Météo apocalyptique,accidents en série sur le ring....Il est 20h30 ....just on time for the JOE MOSS BAND.
La salle n'est pas bondée ,mais on reconnaît la blues connection made in Brussels,des mecs ou nanas à qui on ne la fait pas : du blues and nothing else!
Première tournée européenne pour ces performers from Chicago.
Aux States, ils font 28 dates par mois(qu'en pensent leurs compagnes?Joe Moss ,le guitariste /bandleader assure les vocals . C'est le frangin(plus âgé) de Nick Moss ,un gars qui a joué avec Jimmy Rogers et,qui, avec son groupe The Flip Tops, a déjà tourné en Europe.
Greg Sefner :keyboards -un Hammond XK3.
Il préfère le grand et classique B3(style church -organ),mais ... I couldn't take it for this tour ,nous confie-t-il.
Chip Dubose :drums-il officie également dans des groupes soul,tels que The Robert Cornelius 7.
André Maritato:basse .D'origine calabraise ,André parle un français impeccable.Il se considère le bassiste du Joe Moss Band en priorité ,mais joue également avec Reverend Raven ou Alex Wilson Band.
Ready guys?
'Love me baby' de l' album 'Monster Love' ouvre les hostilités.Une intro à la Gibson de bon augure ,on n'a pas à faire à un manchot. Un jeu de guitare venant de l'âme ,relayé par des breaks à l'orgue du meilleur effet. Il n'a pas fallu 5' pour que le public soit conquis. Les musiciens ont pourtant l'air crevé. Une mine à la Rocky après 15 rounds à encaisser des gnons en pleine poire. Le jetlag, pour leur première date européenne! 'Suburban glory' à propos d'une mère d' élève ,(il donne des cours de guitare à des gosses aisés...)riche et pas heureuse . A song about what almost happened ! Ouais ,elle était comment la rombière? Un titre très funky ,à la Boz Scaggs. Wouah wouah... hurle la Gibson,,un orgue soulful et une chaude rythmique .You make me so happy when you say you wanna go' ou, tu veux me quitter et bien tire-toi! Un nouvel enchaînement de soli lumineux sur des nappes onctueuses d'Hammond .On nous avait annoncé du Chicago Blues,on s'est trompé ...Ce groupe a un style personnel où le groove règne. Le quatrième titre sera a slow one,avec un jeu à la Gary Moore. Blues at his best! ....the first time I met you,baby ..woman don't you know you put a spell on me....On sent le gars envoûté,il souffre...Sa guitare rend ses émotions. Après l'accalmie,la tornade. Le titre se termine par une explosion. Joe joue la guitare derrière la tête. Le trajet en avion est digéré. 'Maricela's smile' titre de son dernier CD.Maricela,le nom de sa fillette de 6 ans,qui n'aime pas le voir partir en tournée. Un jeu fin à la Tommy Bolin.
Fin du premier set 'Highway ' about Freddie King.Instrumental juteux.
Attention pas plus de 90 miles an hour sur l'autoroute.
22.20 Set 2
'I was born wrong ,baby' -c'est du Santana me souffle Steven. Sweating, groovy music.I see myself as a son of a bitch,dit-il pour expliquer le titre. Blues is a lot like jam band music ,est le motto de Joe. A 41 ans ,après avoir écouté les grands bluesmen (Muddy Waters,Freddie King...) mais aussi Allman Brothers Band ou Grateful Dead ,le gars sait ce qu'il veut et il nous fait partager ses passions.On aura droit à un solo monstrueux de black Chip on drums. Joe laisse chaque musicien jouer sans les étouffer.Efficacité et plaisir sont les mots d'ordre. 'You say you leave me' 'I'm feeling new' dédié au bassiste Sam Green ,paralysé.Ce musicien a joué avec Joe ,mais surtout a eu l'honneur d'accompagner Otis Rush. Ce titre a des saveurs jazzy ou swamp blues à la Dr John. 'Ain't got no money ,ain't got no gun' un black blues avec merveilleux double solo basse/batterie.
Joe ,qui a commencé à 15 ans comme session man ,a joué avec pas mal de monde (Lil Smokey Smothers,Magic Slim...) mais il nous dit que le trio l'accompagnant ..are the best musicians I 've played with.... Effectivement ce band est soudé.'Monster Love' un titre funky de 15'.La perle 'Have you ever loved a woman' .L'essence du blues. Aussi fort que Eric Clapton. Joe descend de scène et sa guitare fait la cour à une jeune lady (de 50 piges...).Showtime: je joue avec les dents....des prouesses techniques mais qui n'occultent pas le feeling. Aïe un des speakers va nous lâcher ,dit-il. On change le fil ,les musicos continuent leur trip et le tour est joué. What now? 'I love my baby ' -on le joue en G ,souffle-t-il. Inspiré et efficace.    Il est minuit passé.
Un rappel: Joe solo 'I was waiting on the railroad track' un blues rural,avec fingerpicking, dans la tradition Taj Mahal.
Verdict :un grand concert!

Michel Preumont